გური ოტობაია-ნანაია

ნანაია, შხვა ვორდ ირო,
თე გურ ჸოფე სქანი ჭირო,
ჩქიმდა მითინს ვაგაგებუ,
სქან მეტისუ, გოლვაფირო.
სქან სისმარეფ მოფუნს ჸუჩე,
ღორონთ ვორექ გური ქუჩე,
ვაგმაკურცხინ, მარა ქიბგინ,
ნორჩალ მუჭო ელამკუჭე.
ერჩქინაშე ხანგა ვორდი,
სო ვებდი დო სო ვავორდი,
სქვამ ცირეფსუ ქეკვოდინი,
ჩქიმი რინა შქაშა გოფრთი.
უდღანუნა, ნან, ჩქიმჯგურეფს,
მოჯგირეფქუ მიმენდურეს,
მარა ლერსეფქ ამაქექეს
დო ჟი დო ჟი მიდამტყურეს.
ვარე ჰავაშ ფიჩუ-ფაჩუ,
შურქ თიცალო გუმაფაჩუ,
კოჩიშ თოლით უძირაფუ
ოროეფი გიმაქვაჩუ.
ვემგმართინა ანწი გიმე,
ჟინცაშ ქვინჯი ოკო ბზიმე,
კოჩიშ ჸუჯით ურჩქილაფუ
ხონარეფი ელმასიმე.
ქეშილებე დაჩხირქ დირკას,
დაჩხირ მუშო ოკო ნირგას,
მა შილებე გეგნობტორხე,
მარა გურქ დღას ვამოდირკას.
სქან ზისხირქ რე გამაჸალუ,
სქან მასქვამა მი მაპალუ,
ღორონთიში ნოჸელაშე,
თურმე ღორონთს გელამფალუ.